Patron Jednostki Strzeleckiej
Mjr/ppłk Rudolf Majewski „Roman”, „Leśniak”
(1901-1949) – dowódca 25 pp AK
Rudolf Majewski od najmłodszych lat związany był z Tomaszowem Mazowieckim gdzie się urodził, skończył szkołę powszechną i rozpoczął pracę. Zasadniczą służbę wojskową odbył w trakcie trwania wojny polsko-bolszewickiej. Po tej wojnie skończył kurs podoficerskiej i został skierowany do 2. Pułku Artylerii Górskiej w Przemyślu.
Osiem lat później po przeszkoleniu w Oficerskiej Szkole dla Podoficerów w Bydgoszczy, awansował na podporucznika i służył w 15 Pułku Artylerii Lekkiej w Bydgoszczy. Od 1933 r. był instruktorem w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim.
Jako kapitan walczył w rejonie Hrubieszowa w wojnie obronnej 1939 r. W listopadzie 1939 r. współtworzył konspiracyjne struktury na terenie Warszawy. Jesienią 1941 r. awansował na majora i objął funkcję szefa sztabu stanisławowskiego Okręgu Związku Walki Zbrojnej, a następnie AK. W marcu 1943 r. wpadł w ręce gestapo wraz z innymi konspiratorami Okręgu. Nie został zdekonspirowany. Po zwolnieniu przez Niemców natychmiast uciekł do Lwowa. Poszukiwany przez gestapo kontynuował następnie konspiracyjną działalność na terenie stolicy. Wiosną 1944 r. został przeniesiony do łódzkich struktur AK w Rawie Mazowieckiej, później w Piotrkowie Trybunalskim. Na początku sierpnia 1944 r. został dowódcą I batalionu 25 pułku piechoty AK a później całego pułku, który stoczył kilkadziesiąt potyczek i bitew z hitlerowskim okupantem m.in. pod Diablą górą (pow. Opoczno) i Stefanowem (pow. Przysucha).
Od wkroczenia 13 stycznia 1945 r. jednostek Armii Czerwonej do Opoczna, w obawie przed aresztowaniem, ukrywał się na terenie Ostrowa Wielkopolskiego. Potem wyjechał do Pszczewa (pow. Międzyrzecz). Tam, pod fałszywym nazwiskiem Andrzej Solski, otrzymał posadę kierownika Filii Spółdzielni Rolniczo-Handlowej „Rolnik”. Na skutek wydania przez TRJN odezwy do byłych żołnierzy AK, w październiku tego samego roku stanął przed Komisją Likwidacyjną w Warszawie i powrócił do Pszczewa. W konsekwencji ujawnienia swoich prawdziwych personaliów został zwolniony z pracy.
W listopadzie 1945 r. zorganizował konspiracyjną strukturę pod nazwą Związek Byłych Partyzantów „Warta”. Organizacja miała na celu przygotowanie kadr wojskowych na ewentualną wojnę pomiędzy Wielką Brytanią a ZSRS oraz ochronę przed deportacjami do sowieckich obozów pracy. Współtworzyli ją m.in. zamieszkujący okolice Międzyrzecza byli żołnierze piotrkowskiego Inspektoratu AK. W wyniku dekonspiracji jednego członka ZBD „Warta” oraz działalności agentury ubeckiej, 9 listopada 1946 r. mjr Majewski został aresztowany przez funkcjonariuszy PUBP w Międzyrzeczu, a następnie przekazany do WUBP w Poznaniu. Tam przesłuchiwali go m.in. oficerowie śledczy: Henryk Wołkowicz, Stanisław Łukaszewicz i Czesław Zdziebkowski.
Po ciężkim śledztwie, 22 lutego 1947 r., oskarżono go z art. 86 § 1 i 2 k.k. Wp o próbę obalenia przemocą ustroju władzy „ludowej”. Rozprawa przeciwko 23 członkom ZBP „Warta” rozpoczęła się 17 marca 1947 r. pod przewodnictwem mjr. Jana Zaborowskiego przed Wojskowym Sądem Rejonowym w Poznaniu. Rudolf Majewski, decyzją z 2 czerwca, został skazany na 7 lat więzienia. W efekcie zastosowania amnestii karę złagodzono o połowę. Mjr Majewski nie doczekał końca wyroku. Zmarł 5 stycznia w więzieniu we Wronkach prawdopodobnie zamordowany przez funkcjonariuszy UB. Jego prochy zostały w 1991 r. ekshumowane i przewiezione do Piotrkowa Trybunalskiego. Tam po żałobnej Mszy św. w klasztorze oo. Bernardynów zostały złożone w mogile na miejscowym cmentarzu wojskowym.
Odznaczony m.in. Krzyżem Walecznych, Srebrnym Krzyżem Zasługi.